SELANİK'TEN ANKARA'YA...

Anlatacağım olay; M. Kemal Atatürk’ün doğumunun 100. yılında, 1981’de Yunanistan topraklarında yaşandı.

O zamanlar, Tercüman Gazetesi’ndeyim. Spor Müdürümüz Necmi Tanyolaç bu önemli yılda, Atamızın Selanik’teki evinin bahçesinden alınacak toprağı Anıtkabirdeki mezarına getirmenin anlamlı olacağını düşünmüş… Bunu da ünlü bir atletin koşarak yapmasını planlamış kafasında…

Ben atleti takip edip haberi yazacağım, Arif Işıldayan fotoğraflayacak…

Bu yürekli atlet de Mehmet Tümkan olacak.

Uçakla önce Atina’ya oradan Selanik’e gittik…

Bir de ne görelim; burada yer yerinden oynuyor. 

Halk sokaklarda… 

Pankartlar… Gösteriler… Saldırganlıklar… 

Neymiş efendim; tören yaptırmazlarmış, toprak vermezlermiş…

Protesto üstüne protesto…

Kendimizi Atatürk’ün doğduğu eve (halen konsolosluk) zor attık…

Kendinden geçmiş kalabalık, konsolosluğun duvarına kadar dayandı; içeri girmek için demir kapıları zorlamaya başladılar.

                                                  * * *
Bular yetmiyormuş gibi bir de uçak çıktı ortaya… Pilot, "Tören falan olmasın… Yoksa uçakla binaya dalacağım…" diye tehditler gönderdi telsizle… 

Doğruyu söylemek lazımsa, Yunan polisi olayları engellemek için yoğun çaba gösterdi; konsolosluğu korumaya aldı.

Dönemin Turizm Bakanı İlhan Öztrak da yanımızdaydı…

O hengame içinde kısa bir tören yapıldı ve biz bahçeden toprağı aldık…

Tümkan, milli formayı giyip koşmaya başlayacak…

Mümkün mü? 

Selanik Polis Şefi, “Can güvenliğinizi garanti edemem. Yunan topraklarında koşamazsınız” deyince, sınıra kadar araba ile geldik.

Ve oradan Ankara 19 Mayıs Stadı’na değin Tümkan günlerce koştu, Işıldayan’la ben arabada onu takip ettik; resimledik, haber yaptık. 

Tüm Türkiye bu olayı konuşur oldu…

                                                * * *
Mehmet Tümkan bir deri bir kemik kalmıştı…

Kilometrelerce koşmak her babayiğidin harcı değildir!

Ama sonunda cesur yürekli atletimiz Mehmet Tümkan'la birlikte, büyük bir gururla toprağı Anıtkabir’e getirmeyi başardık..

Burada yapılan tören görülmeye değerdi.

Alkışlar dakikalarca sürdü…

Selanik’ten aldığımız emaneti, Başkent Ankara’ya getirmenin mutluluğu ve sevinciyle birbirimize sarılıp dakikalarca ağlaştık…

Gururluyduk!...

Tüm zorluklara karşın başarmıştık!..